Świadomość ludzi w kontekście edukacji seksualnej i dostępnych metod zabezpieczania się podczas stosunku seksualnego rośnie, natomiast nadal nie możemy mówić o całkowitym wyeliminowaniu powyższych schorzeń. Ponadto pacjenci zgłaszający niepokojące objawy w większości czują ogromny wstyd, lęk i strach. Bardzo ważnym jest więc, aby nadal prowadzić i udoskonalać rzetelną, sumienną politykę uświadamiających ludzi w kwestii bezpieczeństwa podczas stosunków seksualnych. Należy również podkreślać, że zgłaszanie się do lekarza z podejrzeniem wystąpienia u siebie objawów chorobowych nigdy nie powinno budzić w nas poczucia zmieszania i stanowić obszar rozważań dla sensowności takiej decyzji. Lekarz ma obowiązek zapewnić nam poczucie poufności, intymności i opieki. Późne rozpoznanie lub brak rozpoznania STD może prowadzić nie tylko do poważnych konsekwencji zdrowotnych pacjenta, ale także wpłynąć na jego relacje rodzinne i społeczne.
Wskazaniem do pełnego badania pod kątem wystąpieni STD jest obecność jakichkolwiek objawów, podjęcie się ryzykownych zachowań seksualnych, częsta zmiana partnerów seksualnych, zgłoszenie wykorzystania seksualnego lub gwałtu. Oczywistym sygnałem, który powinien natychmiast skłonić pacjenta do konsultacji z lekarzem jest bezpośrednia informacja o odbyciu stosunku seksualnego z osobą objawową.
Najczęstszą, bakteryjną przedstawicielką grupy STD jest chlamydioza. Jest to choroba wywoływana przez bakterię Chlamydia Trachomatis. Największą grupą chorych u których rozpoznajemy objawy chlamydiozy są kobiety poniżej 25 roku życia. Wśród objawów wymieniamy głównie ropną lub śluzowo-ropną wydzielinę, krwawienia z szyjki macicy. Choroba ta może również nie prezentować żadnych objawów. Zakażenia takie jak chlamydioza często współtowarzyszą innym STD, takim jak np. Rzeżączka lub kiła. W prowadzeniu skutecznej diagnostyki wyszczególnia się konieczność wykonania dokładnego wymazu z szyjki macicy, cewki moczowej i odbytu. Należy leczyć oboje partnerów i wstrzymać się od współżycia aż do momentu zakończenia terapii.
Wrzód weneryczny jest przykładem STD. Objawia się głównie występowaniem bolesnych owrzodzeń oraz powiększeniem pachwinowych węzłów chłonnych. Kolejnym przedstawicielem tej grupy schorzeń jest opryszczka. Może prezentować się w postaci bolesnych pęcherzyków, owrzodzeń lub nie dawać żadnych, widocznych objawów.
Należy również pamiętać o możliwości zarażenia się krętkiem bladym, który wywołuje chorobę nazywaną kiłą. Kiła może rozwinąć się do dwóch lat od momentu zakażenia lub po dwóch latach. Ta pierwsza nazywana jest kiłą wczesną, druga natomiast późną. W zależności od okresu i czasu trwania choroby kiła prezentuje się szerokim wachlarzem objawów. U pacjentów mogą wystąpić owrzodzenia, powiększone ale niebolesne węzły chłonne, zmiany skórne, aż w końcu dochodzi do zmian w układzie sercowo-naczyniowym i nerwowym. Leczenie polega głównie na podawaniu penicylin.
Częstym schorzeniem przenoszonym drogą płciową jest również rzeżączka. U kobiet bardzo często przyjmuje ona postać bezobjawową, natomiast u mężczyzn powoduje ból podczas oddawania moczu. Taki stan nazywamy rzeżączkowym zapaleniem cewki moczowej. Oprócz odczuwania nieprzyjemnego bólu pacjenci i pacjentki zgłaszają często występowanie upławów. Należy pamiętać, że przebycie zakażenia nie gwarantuje nam odporności na wystąpienie reinfekcji.
Nieleczone zakażenia mogą prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji zdrowotnych. Bardzo częstym powikłaniem zakażenia dwoinką rzeżączki jest zespół stanowo-skórny. Zajęcie stawów prowadzi do powstawania obrzęków i bolesności.
Nie można pominąć również wzmianki o zakażeniu HPV. Tego typu zakażenia dotyczą zazwyczaj osób w młodym wieku. Wśród różnych typów wirusów HPV możemy zakazić się niektórymi, które związane są z prawdopodobieństwem powstania zmian przednowotworowych i nowotworowych, jak i tymi, które prowadzą do powstawania kłykcin kończystych, ale nie są onkogenne. Zakażenie HPV często jest bezobjawowe, jednak utrzymywanie się objawów infekcji powyżej dwóch lat zalicza się do czynnika rozwoju raka szyjki macicy.
Zaobserwowanie pogorszenia się samopoczucia lub wystąpienia pierwszych objawów infekcji narządów płciowych powinno być zawsze sygnałem do umówienia się na wizytę lekarską. Kontakty seksualne są bardzo naturalną i fizjologiczną formą bliskości dla ludzi w każdym przedziale wiekowym. Zarażenie się w ten sposób nie powinno być przeszkodą to przeprowadzenia prawidłowej diagnostyki i wdrożenia natychmiastowego, celowanego leczenia
