U najmłodszych dzieci, wychwycenie nieprawidłowości wymaga dużo spostrzegawczości. Czasem coś może wywołać u nas intuicyjny niepokój. Powinny nas zaalarmować odstępstwa od normy – dziecko nie stawia pierwszych kroków, nie wskazuje palcem, nie wydaje z siebie żadnych dźwięków podobnych do gaworzenia lub sylabizowania. Być może jest za bardzo wycofane, nie bawi się z innymi, albo jest nadaktywne lub wręcz agresywne.
Wielu nowych rzeczy możemy dowiedzieć się o naszych pociechach, gdy idą do przedszkola czy szkoły. Niepokój budzi tu brak umiejętności społecznych, albo nieharmonijny rozwój. Ten ostatni to ponadprzeciętny rozwój w jednych aspektach, np. w intelektualnych i motorycznych, ale niedostateczny w sferze emocjonalnej lub społecznej. Oczywistym powodem są tiki, moczenie nocne albo jąkanie. Do tej grupy należą również zaburzenia lękowe, odżywiania, relacji z otoczeniem, albo wszystkie związane z doświadczeniem silnego stresu. Niejako naturalnie pojawia się tu pytanie – kto wychwytuje i kieruje na terapię?
Pedagog przedszkolny czy szkolny to pierwsza linia obserwacyjnego frontu. Jeżeli pani w grupie lub nauczyciel w szkole wychwytuje nieprawidłowości, dziecko trafia do pedagoga. Ma on przede wszystkim wspierać harmonijny rozwój dziecka. Ale również zaalarmować, gdy widzi konieczność działań wykraczających poza jego kompetencje.
O ile pedagog zajmuje się bardziej problemami natury wychowawczej, o tyle psycholog skupia się na psychice dziecka. Przygląda się jego rozwojowi, procesom psychicznym oraz tym jak maluch odbiera otaczającą go rzeczywistość. To z nim w pierwszej kolejności dziecko przepracowuje wszystkie traumy czy stresogenne sytuacje. U małego dziecka może to być rozwód rodziców, przeprowadzka do innego miasta, pojawienie się rodzeństwa czy nawet zmiana przedszkola.
Wizyta u psychiatry powinna być niezbędna, gdy podejrzewa się u dziecka zaburzenia związane z autyzmem, ADHD, zespołem Aspergera, silnym zaburzeniem lękowym. Aby zgłosić się do poradni, nie potrzebujesz skierowania. Pamiętaj, że konsultacja psychiatryczna nie równa się automatycznym zleceniem do leczenia na zamkniętym oddziale psychiatrycznym.
Podobnie jak dorosły, dziecko również potrzebuje specjalisty by poukładać sobie pewne sprawy w głowie. Zazwyczaj jest to rozwód rodziców albo inna silna trauma związana z ze stratą bliskiej osoby. To zresztą nie muszą być spektakularne kryzysy. Zmiana szkoły, problemy wieku dorastania, silne poczucie wyobcowania czy depresja. Nie tylko dorośli zmagają się z otaczającym światem, dzieci również. Na swój sposób. I czasem jedynym możliwym wyjściem jest rozmowa z psychologiem dziecięcym
Wydaje się, że młode pokolenie o wiele dojrzalej traktuje temat wizyt u psychologa niż wielu dorosłych. Dla nich najczęściej jest to taka sama, zwyczajna wizyta jak u dentysty czy dermatologa. To raczej dorośli robią z tego problem, wciąż zadając sobie jedno pytanie.
Kiedy rodzic dowiaduje się, że jego dziecko musi udać się na terapię, najczęściej zaczyna sobie zadawać pytania. Czy mogłam to przewidzieć? Gdzie popełniłam błąd? Dlaczego nie wychwyciłam tego wcześniej? Te pytania są jak najbardziej normalne, bo zwykle rozwiązania wszelkich problemów zaczynamy szukać u siebie. Na pewne rzeczy jednak nie masz wpływu. Inne, po prostu musiały się wydarzyć. Jedyne, co pozostało ci, to zrobić wszystko by pomóc dziecku w terapii. Bywa, że musisz zgłosić się na nią równolegle do dziecka. Zrób to wtedy dla waszego wspólnego dobra.
Nigdy nie jest za późno na terapię. Nie można jednak z nią zwlekać. Dziecko, przez wychwycone nieprawidłowości i zaburzenia stara się odreagować coś, z czym sobie nie radzi. Szybka reakcja na nie, to również szybka pomoc. Udziel mu jej jak najszybciej. Zasługuje na to.
